Το νέο μυθιστόρημα του Μάριου Μιχαηλίδη οργανώνεται πάνω σε δύο αφηγηματικούς άξονες, έναν φαντασιακό-ποιητικό και έναν ρεαλιστικό, οι οποίοι, καθώς διαπλέκονται μεταξύ τους, δημιουργούν το αποτέλεσμα της αφηγηματικής πρωτοτυπίας.

Ο πρώτος έχει ως κεντρικό πρόσωπο ένα άτομο που καταφεύγει σ\' ένα χώρο μοναχικής εγκαταβίωσης στο υψίπεδο της ατέρμονος φυγής και ασχολείται με τη συγκέντρωση αλόγων και φοράδων. Όμως, οι μνήμες τον ακολουθούν.

"Εκ βαθέων" αναδύεται η μορφή του προπάππου του, εύελπι που υπηρέτησε στο βασιλικό ιππικό, επί Όθωνος. Μάλιστα, υπήρξε ευνοούμενος του βαυαρού βασιλιά και ιδίως της Αμαλίας... Ο δεύτερος αφηγηματικός άξονας αφορά την περίοδο του κινήματος του Μακρυγιάννη.

Ο αφηγητής (τριτοπρόσωπος, παντογνώστης) κινείται ελεύθερα και στα δύο επίπεδα αφήγησης και αφήνει τον αναγνώστη να βιώσει τους τρόπους και τα τεχνάσματα με τα οποία προωθείται ο μύθος, αλλά και να ξαφνιαστεί στο τέλος, με δύο απροσδόκητες ανατροπές.